Achter het windscherm aan het nadenken

Ik was op zoek naar mijn vriend. Hij zei dat hij in de stad ergens aan het werken was. Hij is een schrijver en struint vaak cafés af om dan lekker te schrijven. Sinds een tijdje hebben we soort, onbewust, een spelletje bedacht. Ik ben soms op vrijdag vrij en dan wil ik hem even opzoeken, even een drankje samendoen. In het begin wilde ik heb verrassen en heb ik de hele stad afgezocht om hem te vinden. Daar konden we wel om lachen en sindsdien, telkens wanneer ik vrijdag vrij ben, zoek ik hem op in een café. Ik was dus al een tijdje aan het zoeken. Hij kan vaak kiezen tussen acht cafés. Ik was overal al geweest, maar zag hem niet. Toen sms’te ik hem maar want ik begon moe te worden. Hij zei: ik zit achter het windscherm. Toen wist ik meteen waar het was. Ik had helemaal niet buiten gekeken! Ik ging er vanuit dat ‘ie binnenzat maar het was inderdaad nog prima weer. Toen zag ik hem uiteindelijk zitten, hij zat inderdaad achter het scherm en ik zag hem nadenken. Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken, ik vind het altijd zo lief om te zien hoe hij aan het nadenken was.